The Epsilon Of Aurigae – Το Έψιλον Του Ωριγένη (1990)

My banks overflowed

By your nubile body,

A rapid torrent of initiation

And light

Falling

Into the sculptural fountain

Of my eternal thirst,

To change images

And shapes,

Names, principles and ways

Your most violent,

Outburst,

Crowded my shores

With the empty shells

Of my once beloved words

Somewhere

In the womb of existence

We have been

One

And then none

Lying down

Spent

Still not recognizing

Your very own desires

And me

My arms lost in the civil war

Yearningly

Wanting to embrace you

With nothing there

To feel you

Οι όχθες μου πλημμύρισαν

Από το ζήλο

Tου κορμιού σου

Ένας ορμητικός καταρράκτης

Φως

Στην κρήνη της δίψας μου

Αλλάζει σχήματα

Και μορφές

Αλλάζει ονόματα

Επιδερμίδα και αρχές

Το βίαιο ξέσπασμά σου

Γέμισε τις παραλίες μου

Με άδεια όστρακα

Κάπου

Μέσα στην μήτρα της ύπαρξης

Έχουμε μείνει

Ένας

Και ύστερα κανένας

Ξαπλωμένη

Στο τέλος μιας εποχής

Δεν αναγνώρισες

Aκόμη

Ούτε

Τις δικές σου επιθυμίες

Και ύστερα εμένα

Κι’ εγώ

Με τα χέρια μου κομμένα

Στον Εμφύλιο

Λαχταράω

Να σ’ αγκαλιάσω

Μα δεν υπάρχει τίποτα εκεί

Για να σε νοιώσω